Z głębokim żalem żegnamy

ŚP

Prof. dr. hab. inż. arch.

Wandę Kononowicz

Wybitnego historyka architektury, wspaniałego nauczyciela akademickiego, wychowawcę wielu pokoleń studentów, która

z pasją zajmowała się zarówno pracą badawczą jak i dydaktyczną,

korzystaliśmy przez lata z Jej wiedzy i czasu

22 lutego 2018 r. zmarła prof. dr hab. inż. arch. Wanda Kononowicz – architekt, absolwentka i od 1965 do 2012 pracownik naukowy – dydaktyczny Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej, od 1999 kierownik Zakładu Historii Teorii Architektury i Urbanistyki Instytutu Historii Architektury, Sztuki i Techniki. Stopień doktora habilitowanego nauk technicznych uzyskała w zakresie architektury i urbanistyki w 1998 broniąc rozprawy pt. Wrocław. Kierunki rozwoju urbanistycznego w okresie międzywojennym, w 2009  uzyskała  tytuł profesora , wykładowca na Podyplomowych Studiach Ochrony Dziedzictwa Kulturowego na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, od 2012 związana z Uniwersytetem Zielonogórskim, gdzie była kierownikiem Katedry Architektury i Urbanistyki Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska. Prowadziła wykłady z historii budowy miast, urbanistyki współczesnej i rewaloryzacji zespołów urbanistycznych; promotor 7 prac doktorskich i wielu dyplomowych, kierowała kilkunastoma pracami badawczo-naukowymi dotyczącymi przeważnie architektury i urbanistyki XIX i XX wieku.

Profesor Wanda Kononowicz była wychowawcą wielu pokoleń architektów, z pasją zajmowała się zarówno pracą badawczą jak i dydaktyczną.

Była członkiem Sekcji Historii Architektury i Urbanistyki oraz Ochrony Zabytków PAN, Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS, Polskiej Sekcji DOCOMOMO oraz Międzynarodowego Komitetu Naukowego ds. Urbanistyki DOCOMOMO, SARP oraz TUP.

Autorka fundamentalnych publikacji i prac studialnych związanych z urbanistyką i osiedlami mieszkaniowymi Wrocławia XIX w. i pierwszej połowy XX w., m.in.: Przemiany formy urbanistycznej Wrocławia w XIX i na początku XX wieku (praca doktorska 1974); Z problemów urbanistyki dwudziestolecia międzywojennego – osiedle ogrodowe Sępolno we Wrocławiu (1991), Ewolucja osiedla mieszkaniowego we Wrocławiu okresu Republiki Weimarskiej – Księże Małe (1955), Pierwszy plan generalny Wrocławia i początki kompleksowego projektowania urbanistycznego (1955), Wrocław – kierunki rozwoju urbanistycznego w okresie międzywojennym (1997); Studium historyczno- urbanistyczne Wrocławia. z wytycznymi konserwatorskimi (1997), 57 haseł w Encyklopedii Wrocławia (2000), Mieszkalnictwo osiedlowe Wrocławia w okresie III Rzeszy (2005), hasła i 2 eseje w Leksykonie Architektury Wrocławia – Rozwój urbanistyczny Wrocławia i planowanie w latach 1850-1914 oraz Rozwój urbanistyczny i polityka mieszkaniowa Wrocławia w okresie Republiki Weimarskiej (2011).

Autorka konserwacji i rozbudowy dworca kolei wrocławsko-trzebnicko-prusickiej we Wrocławiu (1982; z mężem Tomaszem).