Profil Katedry

Katedra Historii Architektury, Sztuki i Techniki została utworzona na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej w 2014 roku kontynuując pod zmienioną nazwą tradycje Instytutu istniejącego od 1968 roku. Założycielem i wieloletnim dyrektorem był prof. Jerzy Rozpędowski. Katedra od początku gromadziła badaczy zajmujących się historią i teorią architektury i urbanistyki oraz dyscyplinami pokrewnymi, wśród nich w szczególności ochroną zabytków. Znaleźli się tu, oprócz architektów, archeolodzy, artyści plastycy, historycy, historycy sztuki, filozofowie, socjologowie i urbaniści. Prowadzą oni zajęcia dydaktyczne w swoich dziedzinach. W różnych okresach obszar studiów Katedry bywał znacznie poszerzany, m.in. o planowanie przestrzenne, malarstwo i rzeźbę oraz badania archeologiczne. Różnorodna aktywność naukowa Katedry reprezentowana jest przez znane i cenione w swoich środowiskach zespoły badawcze. Historycy architektury kontynuują tradycje prof. Tadeusza Broniewskiego, Bohdana Guerquina i Tadeusza Kozaczewskiego. Prowadzą badania architektury antyku, średniowiecznej (kościołów, zamków, budowli cywilnych) oraz nowożytnej. Dzieło prof. Tadeusza Wróbla i Janusza Pudełki kontynuują badacze dziejów urbanistyki. Studia nad historią nauki i techniki, zainicjowane przez prof. Ryszarda Sroczyńskiego, prowadzą jego następcy, chroniąc też zabytki techniki. Podobnie projekt emerytowanej prof. Jadwigi Sławińskiej, dotyczący interdyscyplinarnych studiów z zakresu estetyki i historii architektury współczesnej, znalazł zespół kontynuatorów. Szybko zaczęto w Katedrze organizować grupę badaczy i praktyków zajmujących się ochroną zabytków. Dzisiaj działa tu – jeden z największych w Polsce – ośrodek badań i konserwacji architektury starożytnej i stanowisk archeologicznych. Zorganizowane zostało unikatowe Laboratorium Skanowania Laserowego i Modelowania 3D oraz nowoczesnych metod inwentaryzacji architektoniczno-konserwatorskiej.
Dziś główny nurt badań naukowych prowadzonych w Katedrze związany jest z terenem Dolnego Śląska, a w szczególności Wrocławia (na tle Europy). Pojawiają się też wątki sięgające poza ten obszar. Intensywne badania obejmują architekturę średniowiecznych kościołów wraz z detalem (portale, lektoria, maswerki), a także budownictwo świeckie obronno-rezydencjalne (zamki, dwory). Badania średniowiecznych miast Śląska, w tym Wrocławia, obejmują rekonstrukcję parcelacji lokacyjnej oraz rozwój kamienicy mieszczańskiej. Ważne miejsce zajmują pionierskie badania urbanistyki Wrocławia w XIX i pierwszej tercji XX w. dotyczące ogólnych kierunków rozwoju, a także typologii osiedli mieszkaniowych. W tej cezurze mieszczą się też badania miejskiej kamienicy, jak również badania awangardowej architektury okresu międzywojennego.

Tekst opracowany na podstawie ARCHITECTUS SUPLEMENT 2010